Лінкан (хоць яму нядаўна і мінула трыццаць тры гады) такога спякотнага лета, як гэтае, не памятаў. Бязлітаснае сонца нерухома вісела над самымі джунглямі. Нават папугаі — гамонкія шчабетуны — схаваліся пад шырокімі лісцямі дрэў.
Лінкан моўчкі "пазіраў на шырокую, выпаленую сонцам паляну, на якой мужчыны ягонага племені мапучэ не раз гулялі ў чуэка. Падобную гульню — хакей з мячом — Лінкан бачыў у белых (тры гады пражыў ён сярод іх у чужым, няўтульным для яго горадзе). Праўда, у хакей з мячом белыя гуляюць клюшкамі і ярка-аранжавым мячом. А ў іх, у мапучэ, замест гэтага драўляны шар і доўгія кіі, закругленыя на адным канцы, якія, як і сама гульня, называюцца чуэка. Трэба мець вялікі спрыт, каб стукнуць чуэкай па маленькім шарыку і забіць яго ў вароты праціўніка. Не раз ён, Лінкан, падкідаў у паветра драўляны шар і штосілы біў па ім. Са свістам ляцеў шар, рассякаючы пругкае паветра.
Ды цяпер не да любімай гульні. Сонца спальвае кукурузу — маіс, на агародах гінуць пад спякотнымі промнямі фасоля, перац, бульба… Крадком выціраюць слёзы жанчыны.
З паселішча выйшаў Анту і накіраваўся да Лінкана. Яны разам раслі і сябравалі з дзяцінства.
— Правадыр, — прамовіў Анту, падышоўшы да яго, Лінкана.
Лінкан прамаўчаў, а Анту зноў прагаварыў:
— Ты наш правадыр.
Лінкан добра зразумеў яго. Так, ён правадыр племені. Не след правадыру апускаць рукі. Ён стаў правадыром неўзабаве пасля таго, як вярнуўся ад белых. Ці не таму, што лепей за ўсіх кідаў ласо, сама метка страляў з лука, умеў памірыць? А можа, таму, што не раз казаў: "Мы заўжды жылі па законах продкаў і цяпер павінны так жыць". Старэйшыя слухалі, казалі: "Так. Так".
Не адно лета мінула з таго часу, як белыя паляўнічыя, сустрэўшы яго ў джунглях, звязалі рукі і павялі. Сказалі тыя паляўнічыя яму: "Ты павінен жыць з намі, павінен жыць, як мы". А ён не хацеў хадзіць па асфальце. Яму хацелася ступаць па траве, якая так лашчыць ногі! Гэтая зямля і ён — адно-адзінае, як дрэва і плод, які трымаецца за сваю галінку. Ноччу ён уцёк з горада, каб дабрацца дамоў. Галодны, знясілены, вярнуўся ў сваё паселішча, у якім ні разу не быў чужы чалавек, дзе супляменнікі жылі так, як калісьці продкі. Ён вярнуўся і сказаў усяго два словы: "Я прыйшоў". Мажліва, і з-за гэтага выбралі яго правадыром.
Што ж цяпер рабіць? Як выратаваць племя? Белыя паляўнічыя, з якімі ў той нешчаслівы дзень сустрэўся ў джунглях, казалі, што індзейцы дзікуны, што даўно ў свеце не жывуць так, як тут. Сапраўды, мы не захацелі жыць з белымі, жыць так, як яны, але хіба кепскія нашы законы? У нас няма хлусні. Мы паважаем старасць. Мы беражом звычаі.
Праўда, быў час, калі мапучэ забыліся пра свае звычаі, але тады іх пакараў вышэйшы дух Нгенечэн.
Для пакарэння Нгенечэн склікаў сваіх пільяноў — багоў землятрусаў, маланак, разводдзяў, засухі, а таксама тых багоў, якія мелі сілу над вулканамі. Калі ўсе сабраліся, сказаў ім Нгенечэн: "Пакарайце мапучэ. Яны зняважылі нас, багоў. Яны забыліся пра звычаі продкаў. Няхай успомняць іх". Пільяны сабралі духаў зла, паклікалі змяю — пачвару Кай-кай-філу, якая жыла ў акіянскіх глыбінях. "Выканай наш прысуд", — загадалі яны ёй. Кай-кай-філу раздзьмулася, стала вялізная, што гара. Узняліся акіянскія хвалі і затапілі зямлю мапучэ. Людзі кінуліся на гару, каб там уратавацца, але Кай-кай-філу раздзьмулася яшчэ болей. Яшчэ вышэй узняліся хвалі, паглынаючы людзей. На гары, на высокай снежнай вяршыні, жыла добрая змяя Трэн-трэн. "Ратуй нас, Трэн-трэн!" — закрычалі мапучэ. Пашкадавала іх Трэн-трэн, нарасціла сярод вады высокі груд. На гэты груд пазалазілі жывыя. Ды Кай-кай-філу ўсё вышэй узнімала хвалі, якія змывалі з груда людзей. Трэн-трэн нарасціла новыя груды, але і іх затаплялі хвалі. Над акіянам узнялася адна-адзіная гара, вяршыня якой дасягала сонца. Сонечныя промні спапялялі людзей. Нарэшце злітасцівіўся Нгенечэн і загадаў Кай-кай-філу, каб вярнула воды ў акіян і высушыла зямлю. Трэн-трэн, пачуўшы гэта, паменшыла гару. Спусціліся людзі з гары. Выратаваліся тыя, хто не парушаў звычаяў продкаў.
— У маленстве нам расказвалі аб тым, як Кай-кай-філу затапіла нашу зямлю. Памятаеш? — прагаварыў Лінкан, звярнуўшыся да Анту.
Анту здрыгануўся.
— Памятаю.
— А ці не ўгнявілі мы зноў Нгенечэна? — Правадыр, мы…
Лінкан перапыніў сябра.
— Не толькі тут, у джунглях, жывуць мапучэ. Ёсць і тыя, якія жывуць там, дзе белыя. Ці не забыліся яны пра нашы звычаі?
Анту паціснуў плячыма.
— Выходзіць, і там смаліць сонца, і там засушвае агароды?
Што мог сказаць яму Лінкан? Зямля, дзе жывуць белыя, вялікая. Невядома, як там. А вось тут… Ён правадыр. Ён павінен выратаваць сваіх людзей. Можна падацца далей, уцячы адгэтуль, як уцякаюць звяры. Але ж тут магілы продкаў, у якіх побач з памерлымі збаны, гліняныя пасудзіны з ядой і напіткамі, ласо, лукі, дзіды. Хіба можна пакінуць магілы продкаў?
— Анту, дык мы не парушылі даўніх звычаяў?
— Не. Мы ніколі не хадзілі па засеяным полі, не чынілі зла жывёлінам, не бралі рэчы, якія хавалі разам з памерлымі. Мы не крыўдзілі духаў.
Лінкан здагадаўся, што трэба зрабіць. Трэба папрасіць вярхоўнага духа Нгенечэна, каб даў дажджу. Нгенечэн заступіцца, дапаможа. Племя мапучэ будзе жыць.
Лінкан уявіў, як збіраюцца людзі на рытуальную цырымонію нгільятун, як укопваюць у зямлю вялікую галіну карычнага дрэва і меншую — барбарысу, каб пасля прымацаваць іх да рытуальнага слупа.
Сёння ж будзе нгільятун. Сёння ж племя прынясе ў ахвяру Нгенечэну самых адкормленых ламаў, дасць самыя лепшыя напіткі. Вярхоўны дух не пакіне ў бядзе.
— Мы наладзім нгільятун. Мы папросім Нгенечэна, каб заступіўся за нас, — сказаў Лінкан.
Ен убачыў, што твар у Анту засвяціўся радасцю. Пасля чамусьці хмурынка прабегла па ім.
— Правадыр, трывожна на маёй душы. Мяне чакае няшчасце, — прамовіў Анту.
— Чаму?
— Мне прысніўся павук.
Лінкан спахмурнеў. Сапраўды, кепскі сон прысніўся Анту. Павук у сне — вястун няшчасця. Але ж яму, Лінкану, прысніўся бубен. Калі прысніцца музычны інструмент, то чакай удачы. Чаму ж яму, Лінкану, прысніўся бубен, а Анту — павук?
— Анту, не бойся. Нгенечэн нам дапаможа, — сказаў Лінкан.
— Неспакойна ў мяне на душы.
— Нгенечэн заступіцца. Мы дадзім яму добрую ахвяру. Анту ўвагнуў галаву ў плечы. Здавалася, што вось-вось заплача.
— Правадыр, мы разлучымся з табою. Я адчуваю. Нам трэба развітацца.
Лінкан насупіў бровы.
— Ты прыйшоў, каб суцешыць мяне, каб даць мне сілы, а цяпер хочаш развітацца.
— Гэты сон… Павук… Няма ў мяне спакою. Трывожна.
— Нгенечэн заступіцца.
Анту задраў галаву і нечакана крыкнуў:
— Правадыр!
Лінкан глянуў уверх, прыкрыўшы далонню вочы. Высока-высока ён убачыў маленькую кропку, падобную на чырвоны вугалёк.
Маленькая кропка, падобная на чырвоны вугалёк, павялічвалася, станавілася ўсё большай. І вось Лінкан убачыў, што гэта вялізны шар, які свяціўся жоўта-чырвоным полымем.
— Што гэта? — падаў голас Анту.
Што мог сказаць яму Лінкан? Канешне, ён не раз бачыў, як над джунглямі пралятаюць самалёты, у якіх сядзяць белыя. Але ж гэты шар зусім не падобны на самалёт.
— Хаваймася, — прашаптаў Анту.
Лінкан пераступіў з нагі на нагу. Чаму ён павінен хавацца? Тут ягоная зямля. Жоўта-чырвоны шар паляціць далей, як пралятаюць белакрылыя самалёты.
— Апускаецца! — усклікнуў Анту.
І праўда, шар апускаўся ўсё ніжэй, павялічваючыся на вачах.
— Правадыр! — зноў усклікнуў Анту.
Лінкан хацеў ірвануцца ў кусты, ды нешта там, глыбока ў душы, узнялося, наплыло дрыготкаю хваляю, не дазволіла.
А жоўта-чырвоны шар апускаецца ўсё ніжэй і ніжэй. Лінкан глядзеў на яго, што заварожаны.
Шар раптам падскочыў, ірвануўся ўверх, пасля ўбок, нібы спалоханы звер.
З грудзей Лінкана вырваўся крык:
— Ён уцякае!
Шар павіс у паветры. Ён вісеў нерухома, як, бывае, вісіць аблачынка, калі няма ветру.
Лінкан моўчкі глядзеў на яго. Чаго ён вісіць? Чаму прыляцеў? Што, калі ўпадзе на джунглі? Відаць, усё згарыць у агні.
Неспадзявана пачуўся гул, быццам акіянскія хвалі набеглі на скалы. Шар зноў стаў спускацца.
— А-а-а!.. — закрычаў Анту і ніцма ўпаў на зямлю, абхапіўшы галаву рукамі.
А Лінкан глядзеў не адрываючыся. "Дык гэта ж Нгенечэн. Нгенечэн спускаецца з неба, — працяло здагадкаю. — Нгенечэн убачыў, што ў нас бяда, пачуў нас".
Лінкан нагнуўся, схапіў Анту за плячо.
— Да нас спускаецца Нгенечэн!
— У-у-у!.. — прамармытаў Анту.
Ён стаяў, нібы дзівак, і глядзеў. Раптам па вачах паласнула, быццам нясцерпна-яркім сонечным промнем. Галава ў Лінкана закружылася, і ён, ступіўшы ўперад, нязграбна, што паранены, паваліўся на бок.
Калі Лінкан расплюшчыў вочы, то ўбачыў перад сабою вярхоўнага духа, валадара людзей Нгенечэна, які ўзвышаўся, як скала. У Нгенечэна была вялізная круглая галава, усё цела блішчала, нібы луска ў рыбы, а вочы гарэлі, як маленькія ліхтарыкі, якія ён, Лінкан, бачыў у белых. У руцэ, падобнай на пальчатку, Нгенечэн трымаў залатую дзіду, якая зіхацела на сонцы.
Лінкан хацеў стаць на калені, хацеў папрасіць Нгенечэна, каб дапамог мапучэ, ды не мог прыўзняцца. Рукі, ногі быццам анямелі.
— Устань, — глуха прагаварыў Нгенечэн. "Вярхоўны валадар людзей звяртаецца да мяне! — здагадаўся Лінкан. — Ці маю я права стаяць з ім поруч? Не, не".
— Устань, — паўтарыў Нгенечэн. — Нягожа правадыру мапучэ ляжаць на зямлі.
Кажа, што так нядобра. Але ж рукі, ногі што волавам налітыя. Як устаць?
Лінкан варухнуў рукою (усё-ткі варушыцца, а думалася, што анямела), устаў.
Пасярод поля, на якім яны гулялі ў чуэка, стаяў жоўта-чырвоны шар. Цяпер Лінкан ведаў, што ў такім шары лятае сам Нгенечэн.
— Паднімі Анту, — сказаў Нгенечэн.
Лінкан стаяў як здранцвелы. "Нгенечэн ведае, што я правадыр племені, што майго сябра зваць Анту", — думаў ён.
— Паднімі Анту, — паўтарыў Нгенечэн.
"Які ж я дурань! Зусім ад памяці адбіла, — падумаў Лінкан. — Нгенечэн — вярхоўны дух. Ён ведае і пра тое, што адбываецца на зямлі, і пра тое, што пад зямлёю, што на акіянскіх глыбінях. Усе пільяны служаць яму".
— Паднімі Анту.
Лінкан падышоў да Анту, які нерухома ляжаў на зямлі, таргануў яго за плячо.
— Да нас прыляцеў Нгенечэн!
— Ы-ы-ы… — мармытнуў Анту, нібы з-пад зямлі. Лінкан нагнуўся.
— Нгенечэн прыляцеў! На тым круглым шары. Уставай. Ён загадаў.
— Н-не-э, — прамармытаў Анту.
Нгенечэн падышоў да Анту, прыўзняў яго, нібы пярынку, і паставіў на зямлю.
— Я не магу… Не магу-у стаяць, — наўсхліп прамовіў Анту.
Нгенечэн бліснуў на яго сваімі вачыма-ліхтарыкамі. "Нгенечэну не даспадобы, калі яго не слухаюцца", — зразумеў Лінкан.
— Анту, не плач, — папрасіў ён. — Стой і глядзі.
— Я стаю. На якім свеце я стаю? — зноў усхліпнуў Анту. Нгенечэн махнуў рукою, паказваючы на джунглі.
— На тым, дзе жывеш, дзе твае джунглі.
Анту хацеў упасці на калені, але Нгенечэн схапіў яго за плячо.
— Стой. Я вам не зраблю благога.
"Нгенечэн не пакрыўдзіць, благога не зробіць, як тады, калі паклікаў пільянаў, якія загадалі змяі Кай-кай-філу, каб затапіла землі мапучэ. Усё-ткі ён пачуў крык маёй душы, крык душы майго народа", — падумаў Лінкан.
— Я вам не зраблю благога, — паўтарыў Нгенечэн. — Зямля мапучэ гіне ад спякоты? Так?
— Гіне, — выдыхнуў Лінкан. І Анту кіўнуў галавою:
— Гіне.
Нгенечэн прыўзняў сваю залатую дзіду. Лінкан са страхам глядзеў на яго.
— Ты хочаш быць шчаслівым, правадыр? — бы здалёку, данёсся да Лінкана голас Нгенечэна.
Ці хоча? Вядома ж. Калі быў зусім малым, то вельмі хацеў навучыцца страляць з лука так, як страляў ягоны бацька. Тады гэта было для яго недасяжным шчасцем. Калі падрос, то стаў з нецярпеннем чакаць таго дня, калі прыме абрад, пасля якога юнакоў лічаць дарослымі, даюць права вырашаць усё, што звязана з жыццём племені, нароўні са сталымі мужчынамі. Ён, Лінкан, не раз уяўляў, як разам з іншымі юнакамі пераступіць парог хаціны, у якой збяруцца старэйшыя, як, седзячы на кукішках перад сваім хросным бацькам, будзе слухаць правадыра, які дзеля гэтага дня сваё цела пакрые чырвонай фарбай і размалюе чорна-белымі палосамі, як правадыр скажа, што яны, малодшыя, павінны шанаваць продкаў і паважаць багоў, абараняць жанчын, дзяцей, пераносіць боль, цярпець голад, добра працаваць, быць адданымі свайму племені. Яго не палохала, што ў хаціне прыйдзецца сядзець чатыры дні нічога не еўшы. Ён дачакаўся гэтага дня, прыняў абрад, але неўзабаве белыя паляўнічыя схапілі яго і прымусілі жыць у чужым горадзе. Як яму хацелася вярнуцца дамоў, у джунглі! Збылася і гэтая мара. Шчаслівым стаў той дзень, калі ўбачыў роднае паселішча. А цяпер… Цяпер ён сказаў:
— Усе мае родзічы ляжаць у гэтай зямлі. Але я не хачу, каб людзі племені дачасна палеглі. Я хачу чуць іхнія галасы, хачу бачыць іхнія твары. Я хачу, каб у нашых ачагах заўжды гарэў агонь. У мяне не будзе шчасця, калі ён патухне, калі попел стане халодным. Маё імя Лінкан, што азначае камень, але маё сэрца не каменнае.
