І. Гара Рацыі
...разарваць ноч...
Суфійскі танец
Разбуральнік
(Маў і Ляў)
... А памятаеш - дах сыпяваў пад нагамі...
... ты загадала высечы дрэвы...
палімпсесты
... У ліфце крэсьляцца шумерскія тэксты...
... Я - слуп...
Восень
Горад Месяцу
?..
Гара Рацыі
Паўстагоддзя таму...
Сядаючы ў невыразна акрэсьленае паўкола...
Паасобку мы...
прачнуцца з усьмешкай на вуснах...
Ляціць недапалак...
(сьвядомасць людское плыні)
(па-за
Мне кажуць...
... Іду насустрач вясьне...
... Бітва паміж розумам і думкамі...
... словы будуюць сьцены...
... Зусім ня кожная вестка благая...
...Калі ён казаў...
казюлька-ІІ
... па горадзе рэйды паляўнічых...
... Я напішу...
... корпаемся ў сабе...
... Ідуць два чалавекі...
... на сеансе экзарцызму...
Гісторыя светлых часоў - 2
лялька вуду
ІІ. З расейскамоўных
... Разрывает...
ІІІ. чорныя вершы
... У краіне блакітных бадхісатваў...
... Занесены па плечы сьнегам...
... Выводзіш іерогліф супакою...
... плывемь паўз восень...
IV. slash/вершы
мой суразмоўца...
штодня...
унутраны кілер...
зранку...
глядзяць у вочы...
V. блюзнерскія блюзы
Чытачу
вершnik
Аскепак слова
дэміюрг
Песьня пра цябе
трыптых (+bonus)
народ хаваў
... 120 ...
усходнік гопнік
VI. вер[ш]нік
... надакучыць глядзець на ваду...
... вясной паўсюдна знаходжу...
... усеўся зранку за раман...
... увесь дзень падавалася...
... слота ў душах...
... пазяханьне...
... сярод стратаў...
... ён кахае яе...
... паўсюдна манкурты...
22
... колы ідуць ад поўні...
... выдумлялі з маці слоган...
вер[ш]нік
Ты
VII. яна
яна
* * *
разарваць ноч
разьнесьці дашчэнту
да аскепкаў
і потым назіраць
як уладкоўваецца
ствараецца наноў
гэты вар’яцкі puzzle...
а раніцай
змываючы з твару грым болю
не глядзець у люстра
каб не напаткаць там
позірк чужых вачэй
СУФІЙСКІ ТАНЕЦ
Калі чэзлыя думкі, бы вужакі,
выпаўзаюць з-пад камянёў памяці,
якія нельга раскідаць,
і нахлынаюць у шыпеньні далёкага прыбоя,
яна пачынае свой танец...
I нехта побач руйнуе сьцены,
а нехта проста імкнецца стаць празрыстым –
яна ж вынаходзіць новыя рухі,
і разам зь ёй таньчыць яе хараство.
З задымленага кута назірае настаўнік.
Ён чакае, калі зьнікне танцорка
і застанецца Танец.
РАЗБУРАЛЬНІК
Прамаўляе словы
што праходзяць празь мяне
рыхтык празь мясарубку
значэньні іх забытыя
інтанацыя гвалтуе
у іх – уціск
у іх – разбурэньне
яго дзейнасьць
стымулюе да дзеяньня
яго позіркі
дадаюць мне люстранасьці
калі клічуць мяне
называюць і яго імя
гэта ён стварыў мяне
(МАЎ І ЛЯЎ)
Паміж тымі кім мы ёсьць
і кім мы ніколі ня станем
на скрыжаваньнях словаў позіркаў
лініяў метро й барознаў далоняў
у сутарэньнях каханьня
й на гарышчы нэндзы
між станаў запыленых партытураў
для неданісаных канцэртаў
смутку з аркестрам
на дрымучых сьцежках
што выводзяць у Сад
і ў натоўпе што нясе героя
паўсюль можна сустрэць іх
сіямскіх братоў Маў і Ляў
якія скажуць бывай
перад тым як ты
рушыш сваім шляхам
* * *
А памятаеш – дах сьпіяваў пад нагамі,
і горад быў з намі –
мудры і спакойны;
і чырвоны захад
спаўзаў па сьпінах нерухомых будаў
на даху «Аліварыі»?..
А мы моўчкі сачылі за дыханьнем.
Мы былі адно –
два Буды.
* * *
Ты загадала высечы дрэвы
пад нашымі вокнамі
й мы назіралі першы захад
ты загадала
адсячы прыхільнасьці
й мы забыліся на мову
ты загадала зьняць
чорныя акуляры
й мы забыліся на люстэркі
ты прапанавала выйсьці на вуліцу
й сонца рабіла нам фотасесію
ў лужынах вітрынах і шыбінах аўто
аднойчы ты адмяніла грошы
і мы зьведалі
каханьне
ПАЛІМПСЕСТЫ
накладаюцца новыя імёны
запісваюцца новыя назовы
слой за слоем
паўзьверх старых...
мы – палімпсесты
і хто цяпер скажа
калі была тая tabula rasa
* * *
У ліфце крэсьляцца шумерскія тэксты.
Навагоднія елкі драпаюць неба
пірамідальнымі структурамі.
Арцюр Рэмбо шукае вошак
у валасах каханай.
Прыматы ў клетках
мармычуць ведычныя мантры.
Дыскатэчны натоўп
маркітуецца пад бубны шамана.
Завяршаецца эпоха неаліту.
* * *
Я – слуп,
прыбіты да ганебнага чалавека.
I мы абодва адчуваем
безвыходнасьць гэтае сітуацыі:
я хутка пушчу карані
празь яго мачу ды пот,
а ён чакае,
калі я вырасгу настолькі высока,
каб нехта накіраваў у мяне
пасажырскі лайнер.
ВОСЕНЬ
Па вулках раскіданыя рэчы.
У горадзе – поўны гармідар.
Пустыя бутэлькі, скамечаныя недапалкі
яшчэ захоўваюць цеплыню нашых вуснаў,
цеплыню нашых пальцаў.
Горад – закінутая кватэра.
А пад нагамі храбусьціць
апалае лісьце –
пажоўклыя аркушы
недапісаных вершаў.
