Iзяслаў. Адзін лішні рух, князь Усяслаў, і княжычы будуць мёртвыя…
Усяслаў. Сабакі смярдзючыя!..
Воі надзяваюць Усяславу на ногі і рукі калоды. Уражаны вераломствам, Феадосій крыху ачомваецца і паднімае рукі да неба, абяссілена апускаецца на калені.
Феадосій. О, гора табе, зямля Руская! Боже, милостив буди мне, грешному! Помяни мя, Господи, егда приидеши во Царствии Твоем… (Кладзецца ніц на зямлю, раскінуўшы рукі.)
Князі выходзяць, пераступаючы праз Феадосія. Святло паволі згасае.
Летапісец. «…И тако яша Всеслава на Рши у Смолиньска, преступивше крест. Изяслав же привед Всеслава Кыеву, всади и в поруб с двема сынома…»
Княская палата. На стале княскія стравы. Тут жа бочачка з медавухай, срэбныя кубкі і драўляная браціна. Уваходзяць Ізяслаў, Святаслаў і Усевалад. Перш чым пачаць трапезу, усе разам прамаўляюць малітву:
«Очи всех на Тя, Господи, уповают,
и Ты даеши им пищу во благовремении,
отверзаеши Ты щедрую руку Твою
и исполнявши всякое животное благоволения».
Садзяцца за стол.
Iзяслаў (налівае або чэрпае віно брацінай; урачыста, але стрымана). Брат Святаслаў! Брат Усевалад! Адап’ём з велікакняскай браціны зелена віна і тым самым паклянёмся быць «заедин» як у думках, так і ва ўчынках сваіх.
Браціна ідзе па кругу.
Не рашыць мне аднаму, што рабіць з Чарадзеем паганым.
Святаслаў. Смерць ваўкалаку і шчанятам яго!.. (Закусвае.)
Паўза зацягваецца.
Iзяслаў. Тваё слова, князь Усевалад…
Усевалад (адпіўшы з кубка). Я не спяшаўся б. (Закусіўшы.) Калі прыкончыць князя з княжычамі, палачаны адпомсцяць, і неадкладна. Полацк можна перамагчы, але нельга заваяваць і падначаліць усю Крывію. Дзед наш Уладзімір Святаслававіч гэта разумеў і менавіта таму падараваў жыццё сыну Ізяславу, хоць той і падняў меч на бацьку.
Iзяслаў. Можа, гэта і была яго асноўная памылка…
Святаслаў. Тым мячом і трэба было знесці галаву не толькі сыну, але і маці яго Рагнедзе. Яе чэрава спарадзіла змея падкалоднага. Яе кроў і ў жылах пярэваратня Усяслава.
Усевалад. Дзед Уладзімір разлічваў мець на Полацкім стале патомнага Рурыкавіча…
Святаслаў. А займеў патомнага Рагвалодавіча. Ён і адрадзіў не толькі полацкую дынастыю, але і Полацкую дзяржаву.
Iзяслаў. Давайце выправім памылку дзеда. З вашай згоды мой меч знясе галовы Рагвалодавічам.
Святаслаў. I чым хутчэй, тым лепш!
Усевалад. Лепш, калі яны бясконца доўга будуць гінуць у порубе. А палачанам тым часам варта было б аб’явіць, калі (да Ізяслава) з твайго сына, а з нашага пляменніка князя полацкага Мечыслава ўпадзе хоць адзін волас, з князя Усяслава і яго сыноў зляцяць галовы.
Iзяслаў. А вось у гэтым ужо нешта ёсць…
Святаслаў. Не бачу нічога асаблівага, бо ў Чарадзея апроч нашых вязняў Рагвалода-Барыса і Глеба на волі засталося яшчэ чацвёра ці пяцёра сыноў.
Iзяслаў (незадаволена). Вы мяне толькі палохаеце замест таго, каб сказаць, што зрабілі б на маім месцы!
Святаслаў. Гэтых парашыў бы тут, а тых, што хаваюцца на Полаччыне, даручыў бы парашыць Мечыславу. Дынастыя Рагвалодавічаў павінна знікнуць з твару зямлі, калі мы не хочам, каб знікла дынастыя Рурыкавічаў.
Iзяслаў. Меч пры табе?
Святаслаў. Я без мяча не хаджу.
Iзяслаў. Тады ідзі і парашы хоць гэтых…
Усевалад. Дык ён жа яшчэ не на тваім месцы. (Рагоча.)
Iзяслаў (адчужана). У тым і справа, што вы больш думаеце аб маім месцы, чым аб маіх ворагах.
Усевалад. Крыўдзіш, брат.
Святаслаў. Абодвух крыўдзіш… і моцна.
Iзяслаў. Вас пакрыўдзіш… Па сабе ведаю, колькі б Яраславічаў ні было, кожны пра залаты Кіеўскі стол марыць. Сёння яваю — мая мара. (Паўза.) З Рагвалодавічамі сам разбяруся, а грэх свой з вамі падзялю. (Зусім іншым тонам, хоць і не без падвоху.) Піце, дарагія браты, закусвайце, чым бог паслаў, пачувайце сябе як дома і не забывайце, што ў гасцях… у вялікага князя кіеўскага.
Усевалад. Не лезе нешта ў глотку ні пітво, ні закусь. I на сэрцы кошкі шкрабуць. I на душы кісла.
Iзяслаў (наліваючы ў браціну віна). Ты вось гэта адзін за наша са Святаславам здароўе выпі — і нам прыемнае зробіш і сам павесялееш, а я яшчэ і музыкаў паклічу. Яны тваю кіслую душу і падсалодзяць.
Усевалад. Хіба што… (Паволі выпівае віно да дна.)
Iзяслаў хлопае ў далоні — з’яўляюцца музыкі. Гучыць вясёлая музыка. Князі п’юць, размаўляюць. З’яўляецца Феадосій і трапляе ў круг танцораў. Ён бянтэжыцца, а яны рагочуць. Ізяслаў спыняе скокі. Музыкі знікаюць.
Феадосій (са смуткам). Ці не так будзе на тым свеце, княжа?.. (З папрокам.) У палатах княскіх і па зямлі Рускай ігрышчы д’ябальскія. Топчуцца і гойсаюць людцы бы з глузду з’ехаўшы. Дудкі і бубны, гуслі і трубы, русаллі паганскія і хары маляваныя заглушаюць слова боскае, — а цэрквы пустыя стаяць. Ці не таму на зямлю грэшную — кары боскія, на дзяржаву няшчасную — набегі варожыя, рабункі дзікія і смерці лютыя…
Iзяслаў. Лепш памаліся, ойча, або памаўчы, а то бяду і накаркаць можна. З чым наведаўся, ойча?
Святаслаў (незадаволена). Бяседу княскую перапыніў…
Усевалад. Тым светам папалохаў…
Феадосій. Прачуў, што вы разам сабраліся. Усіх разам і прасіць наважыўся.
Iзяслаў (нервова). Зноў за сваё?!
Феадосій. За наша, княжа, за наша. Разам на Ршы награшылі, разам і адказ трымаць. А каб Гасподзь злітаваўся над грэшнымі, адпусціце на волю князя Усяслава з отракамі, не бярыце на душу новыя грахі. Не наклікайце на сябе бяду, а на дзяржаву ліха.
Iзяслаў (пагрозліва). Будзеш назаляць з гэтым ваўкалакам, самога некалі…
Феадосій. У поруб?!. Ну і дзякаваць Богу. Нішто мяне ўжо не радуе на гэтым свеце.
Iзяслаў. Ты душапрыказчык мой, ойча, але папрокі твае я не прымаю.
Феадосій. Пагрозы твае, княжа, мяне не палохаюць. Хіба мне баяцца, што пазбаўляюся шчасця ці багацця. У мяне іх ніколі не было. Адзінокімі і голымі нараджаемся ў гэтым свеце і адзінокімі пакідаем яго. Ці ты вялікі князь ці манах. Я гатовы прыняць смерць… Не за сябе страх, за вас, князі слаўныя, за дзяржаву Рускую баюся… Загубіце вы яе ў крэўных звадах. Ці ж не Усяслаў прынёс перамогу Яраславу Мудраму над торкамі і Кіеў уратаваў? I хто сёння сказаць можа, якія басурманы накінуцца на зямлю нашу заўтра? Дзе і ў каго дапамогу знойдзеце, як зямлю Полацкую адрынеце, а князя яе загубіце?
Доўгая паўза. Феадосій узнімае рукі ўгору, апускаецца на калені.
Госпадзі Божа наш праведны і міласэрны, чаму не могуць зразумець вялікія, што мне, смертнаму, зразумела?
Iзяслаў. Не гневайся, ойча.
Феадосій (у роспачы). А што можа гнеў мой супраць тваёй волі і ўлады? Таму і прашу. Таму і пераконваю цябе лагодаю і мілажальнасцю Хрыстовай. Умілажалься ж і ты, княжа!
Iзяслаў. Ведаеш, што люблю і паважаю. I ў палаты мае княскія табе дзверы заўсёды адчынены.
Феадосій (паднімаецца з каленяў). Дзверы адчынены, ды сэрца зачынена. Таму і шкадую, што не ў час пастукаўся…
Iзяслаў. Любы ойча, я праўду табе скажу: калі б паведамілі, што бацька мой уваскрос з памерлых, і то б не так узрадаваўся, як радуюся тваім прыходам. I не так я баяўся бацькі і засмучаўся перад ім, як перад тваёй чыстай душою.
Феадосій (крыху іранічна). Калі ўжо так баішся і засмучаешся перада мною, то…
Святаслаў (вельмі сурова). Мне здаецца, што ігумен занадта настойлівы перад вялікім князем?!
Усевалад. I час выбраў зусім не той…
Феадосій. Даруйце, што не ў час пераступіў парог ваш… як і вы, слаўныя князі, пераступілі чэснае крыжацалаванне.
Iзяслаў (надзіва пакорліва). Што ж цяпер ужо рабіць…
Феадосій. У малітвах патрэбна берагчы сябе ад спакус д’ябла. Абавязак мой — павучаць грэшных аб выратаванні душ сваіх перад судом Божым… Усё вам можна, ды не ўсё на карысць; усё вам можна, але нішто не павінна валодаць вамі.
З’яўляецца ваявода Каснячка.
Каснячка (да Ізяслава, стаўшы на калена і зняўшы шлем). Князь мой любы, ганец з Полацка прывёз горкую вестку…
У прадчуванні страшнай бяды ўстаюць з-за стала Яраславічы.
Палачаны атруцілі князя Мсціслава…
Князі ў здранцвенні.
Феадосій (хрысціцца і прамаўляе). Святы Божа, Святы Крэпкі, Святы Бессмяротны, памілуй нас. (Хрысціцца.)
Сцэна паволі зацямняецца.
Поруб — месца ўтрымання нявольнікаў. Драўляны зруб з магутных дубовых бярвенняў памерам паўтара на паўтара метра і вышынёй 170 сантыметраў. Без дзвярэй, дах з накату, нявялікае вузкае акенца, праз якое можна падаць ежу вязням. У порубе на саломе ў беднай і бруднай вопратцы размясціліся князь Усяслаў з Рагвалодам-Барысам і Глебам. Княжычы спяць, прымасціўшыся каля бацькі. Усяслаў сядзіць, прыхінуўшыся спінаю да сцяны. Малыя памеры поруба не дазваляюць яму ні легчы, ні стаць на поўны рост. З’яўляецца прывід князя полацкага Рагвалода.
Усяслаў (не глядзіць на Рагвалода). Ты мяне яшчэ памятаеш, князь Рагвалод?
Рагвалод. Гэта ты мяне ўспомніў, князе Усяслаў.
Усяслаў. Як не ўспомніць. Дзяды сёння…
Рагвалод. Вось я і прыйшоў… Іншыя не прыйдуць. Іншым — сорамна, бо падбілі цябе на дурное.
Усяслаў. Зла не трымаю, бо свой розум павінен быў мець… Дажыўся князь Усяслаў — нечым душу прапрадзеда прывітаць-пачаставаць.
Рагвалод. Прывітай-пачастуй успамінам, добрым словам, як прашчуры тое рабілі.
Усяслаў. Усё роўна не даруеш…
Рагвалод. Не аб сабе клапаціся, пра дзяржаву думай. Ты яе асіраціў-абезгаловіў. Сам, па сваёй дурноце паклаў галаву на плаху, і не толькі сваю…
Глеб нешта гаворыць праз сон.
Усяслаў. Што цяпер гаварыць. (Кладзе галаву Глеба сабе на калені, кранае лоб, слухае дыханне, непакоіцца.)
Рагвалод. Гаварыць сапраўды няма пра што. А памятаць варта было б. З Рурыкавічамі маеш справу. Перш чым закалоць мяне, Уладзімір Святаслававіч на нашых вачах пры ваяводзе Дабрыні і дружынніках сваіх згвалціў дачушку маю Рагнеду, а потым і сыночкаў маіх загубіў. Горад разбурыў дашчэнту, мужчын перабіў, жанчын на шчыт узяў, Рагнеду ў Кіеў звёз.
