– Гады вы! – выгукнула Жэнька і выскачыла з-за стала.
– Жэня, сядзь! – пляснула маці рукой па стале.
– Не хачу з ім за сталом сядзець! – закрычала ад дзвярэй у свой пакой Жэнька. – Ён хлеб есць, куплены за твае і татавы грошы. І лупіць удваіх з тым гарадскім чалавека, які ловіць рыбу, каб купіць хлеб для маленькай дзяўчынкі! Яна цукеркі ніколі не бачыла!
– Жэня! Ідзі за стол.
Жэнька ўжо заскочыла ў свой пакой, потым імкліва выбегла з яго, прабегла праз сталовую на надворак.
– Еш, – сказала маці да Віцькі ціха, без усякага патрабавання ў голасе, ужо з просьбай.
Віцька пачаў сёрбаць халаднік. Пачуліся крокі над галавой – Жэнька нечага лазіла на гарышчы.
Хвілін праз пяць яна зноў подбегам заспяшалася ў свой пакой і выйшла адтуль з вялікай лялькай – ёй падарылі на яе 10-годдзе, і лялька так і стаяла ў пакоі на кніжнай паліцы, як сувенір. Жэнька ў лялькі не гуляла.
– Куды ты? – занепакоена запыталася маці.
– Па справах, – адказала Жэнька, прыпынілася. – Гэта ж мая лялька, так? Я магу з ёй рабіць, што хачу?
– Можаш, вядома, – паціснула плячыма маці. – А што збіраешся рабіць?
– А з тымі цацкамі, якія валяюцца ў нас на гарышчы, таксама можна, што хочаш, рабіць? – зноў запыталася Жэнька, як і не чула пытання маці.
– Можна...
– Тады я іх аддам таму, каму яны трэба!
Жэнька крутнулася, і праз акно Віцька бачыў, як яна ішла з надворка з вялікім цэлафанавым пакетам у адной руцэ і лялькай у другой.
Есці Віцьку расхацелася.
Ля будана Сяргей расчысціў старой рыдлёўкай невялікі кавалачак ад дзёрну, потым вядром нацягаў ад хаты дзеда Васіля пяску – там была яго невялікая горка.
– Вось, будзе табе месца, дзе гуляць, – задаволена сказаў Сяргей Нэле. – Будуй тут свае сакрэты, я табе пайду яшчэ цацак пашукаю.
У гэты час у садок зайшла Жэнька.
– Што трэба? – непрыязна сустрэў яе пытаннем Сяргей, стаў на сцяжынцы між ёй і буданом.
Жэнька першы раз бачыла ў гэтым годзе Сяргея, і яе крыху напужаў і грубаваты голас, і сам ён: насцярожаны, вочы глядзяць з-пад ілба, аднаго вока амаль не відаць з-за сіняка.
Жэньку Сяргей бачыў увогуле першы раз. Ну, мо і бачыў раней, але не ведаў, хто яна такая. Лялька ў яе руках давала магчымасць здагадацца, чаго яна сюды прыйшла, але...
– Я... я цацкі прынесла тваёй Нэле-Анжэле. І ляльку вось, – прыўзняла Жэнька пакет.
– У нас няма чым плаціць, – адказаў панура, але цвёрда Сяргей.
Дык я ж не прадаю, я так даю, – разгубілася Жэнька.
Ён што – не разумее, гэты хлопец, такіх простых рэчаў?
– Нам ад чужых нічога за так не трэба. Абыдземся без падачак.
Жэнька ніяк не чакала такіх слоў. І раптам яе разабрала злосць.
– Ты ідзі і зарабляй сабе на цукеркі! А Нэла зарабіць яшчэ не можа. І таму дзіцяці цацкі дораць і даюць, а не прадаюць, – выпаліла яна і рашуча, трымаючы пакет перад сабой, пайшла проста на Сяргея.
Той ад нечаканасці саступіў убок.
Жэнька падышла да будана, прысела каля дзяўчынкі.
– Цябе завуць Нэла, праўда?
Нэла маўчала, паглядваючы то на Жэньку, то на ляльку, то на Сяргея.
– Трымай! Будзе ў цябе сяброўка! – Жэнька працягнула ляльку Нэле, не чакаючы адказу.
Лялька была напалову росту малой. Заварожанымі вачанятамі глядзела яна на ляльку, узняла руку і ціхенька кранулася пальчыкам залацістых валасоў.
– Трымай, трымай, Нэла! Яна твая, – працягвала Жэнька ляльку, і ўпершыню за апошнія дні Нэла не стала чакаць дазволу Сяргея.
Асцярожна, нерашуча яна ўзяла ляльку і трымала на руках, зазіраючы ў штучныя блакітныя вочы.
– І вось табе яшчэ гуляцца, – высыпала Жэнька з пакета побач з буданом цацкі, якія сабрала на гарышчы: кубікі, кольцы, машынкі. – Гуляй.
Нэла, быццам баючыся, што ляльку забяруць, перадумаюць, адступала задам і раптоўна з імклівасцю звярка шмыгнула ў будан. Жэнька адно заўважыла, што з усяго адзення на Жэньцы толькі сукенка.
– А ты чаму, такая дарослая, без трусікаў ходзіш, – прысела яна перад буданам, зазірнула ўглыб.
– Не лезь не ў свае справы! – раздаўся над галавой злы голас.
Жэнька ўскочыла – побач стаяў Сяргей.
– Чаго ты крычыш? – паціснула плячыма Жэнька. – Дзяўчынкам трэба...
– Я ведаю, што трэба, – глуха сказаў Сяргей. – Прынесла цацкі – ідзі, нечага лезці да нас. Не прасілі.
Жэнька павярнулася ісці, прыпынілася.
– Чаму ты такі злы?
– Гэта цябе не тычыцца.
– Ну і... дурны, – нечакана для самой сябе закончыла Жэнька і сама спужалася: за такія словы можна што хочаш атрымаць, ды яшчэ ад гэтага, інтэрнацкага...
Але рэакцыя Сяргея здзівіла Жэньку: ён адвярнуўся ўбок і невыразна прамармытаў:
– Які ёсць, мая справа...
Жэнька пайшла.
Сяргей зазірнуў у будан.
– Ты дзе там?
Нэла выглянула з будана, агледзелася, вылезла і стала гушкаць сваю ляльку, цягнучы доўгае “а-а-а”. І зноў Сяргея абдало: гэта быў другі гук з вуснаў Нэлы, выкліканы не болем і не страхам...
– Усё будзе добра! – паўтарыў ён каторы ўжо раз, лёгка пагладжваючы яе па галаве.
Частка 9
Вечарам на надворку пачуліся галасы – маці і прымака. Яны сварыліся. Потым да гэтых галасоў далучыўся яшчэ адзін, другі, трэці... Шум з хаты даносіўся ў садок да позняй ночы. І яшчэ даймалі камары – трэба будзе абавязкова прыдумаць што-небудзь, каб шчыльней закрываць уваход...
Прачнуліся позна. Нэла сама пабегла цераз агарод да бабы Адаркі і прынесла паўлітровы слоік малака. Снедалі гэтым малаком з батонам.
Напачатку Сяргей упраўляўся са сваёй гаспадаркай: знайшоў стары, але яшчэ не дзіравы чайнік, адно што ручкі ў ім не было, то ён зрабіў яе з дроту. Нацягаў кавалкаў цэглы (іх шмат валялася на надворку, што засталіся ад некалішняй будоўлі), прынёс ад дзеда Васіля яшчэ пяску і гліны (ну, усё на надворку дзеда ёсць патрэбнае!), памучыўся трохі – амаль што пячурка атрымалася. І два паўлітровыя слоікі вымыў, і лыжкі, што ўзяў у хаце, адцёр жвірам, аж блішчалі.
Аблазіў гарышча, хлеў, кладоўку. Збіраў, выбіраў з хламу тое, што можа спатрэбіцца. Яно толькі напачатку здаецца, што нічога не трэба, а час пройдзе – ніткі не будзе – ужо праблема.
У блізкі ад вёскі лясок, дзе расло кустоў колькі арэшніку, ён пайшоў адзін – Нэла захапілася гульнёй з лялькай: і спаць яе клала, і карміла, і вадзіла за сабой. І ўсё яна нешта гула ціха, чуваць было яе доўгае “а-а-а”…
Да чатырох гадзін Сяргей прынёс тры добрыя вудзільны, абадраў кару, паклаў на дах хлява на сонечны бок сушыцца. Нэла ўжо была зноў збегала да дзеда Васіля – прынесла яблык.
Паелі яблыкаў з хлебам і салам. І пайшлі за вёску.
…Луг стракаціць: белыя хусткі, квяцістыя сукенкі жанчын, яркія чырвоныя, зялёныя, жоўтыя, сінія купальнікі дзяўчат і маладзіц, загарэлыя спіны. Луг вялізны і цяпер не зялёны, а шараваты з гэтымі кропкамі людскіх постацей. Быццам на вялікі, роўны, падстрыжаны дыван нехта зверху пырснуў вадой, а кропелькі афарбаваліся ва ўсе колеры, разляцеліся па лузе ў выпадковых месцах. І не стаяць на месцы – варушацца, перасоўваюцца: туды, сюды. Здаецца, ну што тут могуць зрабіць гэтыя кропелькі з вялікім шаравата-зялёным дываном?
Але ж робяць!
Вось капашыліся яны тут увесь дзень, а к вечару раптам усе кінуліся ачышчаць гэты луг, зграбаць шэра-зялёнае сухое покрыва ў мноства валкоў, валкі зносіць у копы, і марудна, але няўмольна, метр за метрам ужо ачышчаецца луг зноў да чысцюткага зялёнага колеру, малады, падстрыжаны, як салдат-прызыўнік.
Першы ўкос – самае смачнае, самае пахучае сена. Даў Бог надвор’е – за два дні сонейка высушыла, ветрык выветрыў, то хутчэй убраць, захаваць... І к вечару якой толькі тэхнікі няма на лузе – тут і трактары з прычэпамі, і аўтамабілі, і самаробныя “агрэгаты” з самаробнымі ж прычэпамі, і мотакаляскі, і, вядома ж, конікі, а на калёсах – вяроўка, вілы, граблі і гладкае роўнае бярвенца – рубель, каб сена ўціснуць, каб даехаў пульхны, пругкі, высачэзны воз на гаспадарчы надворак.
Аркадзь трохі псіхаваў – не паспее. Як ні хапалася Галіна, яго жонка, як сам ці не подбегам ні закідваў сена з валка ў прычэп, разумеў – два рэйсы не атрымаецца, а ў адзін прычэп не ўлезе сена з дзялкі, хоць з Галяй грузі, хоць з мужчынам. Два разы ехаць трэба, а сена ж яшчэ скінуць ды ў хлеў унесці – не кінеш на надворку на ноч, вунь і сонца ў аблокі садзіцца, чакай дажджу, хоць ноччу, хоць пад ранне. Добра хоць свякруха узяла малых глядзець, Дашу ды Андрэйку, а вось яшчэ па гаспадарцы ўправіцца самім трэба. Таму хвілін праз дваццаць супакоіўся Аркадзь і стаў падаваць сена Галіне на прычэп павольней. Валок, у які Галіна загрэбла дзялку, быў бясконца доўгі.
– Карацей, не будзем ірвацца, – выцер Аркадзь пот з ілба. – Сёння не забяром, не паспеем. Прычэп нагрузім, потым астатняе ў копы складзём. Дасць Бог, не будзе дажджу, забяру заўтра.
Давай так, – пагадзілася на прычэпе жонка.
Яна, прыбегшы з фермы, грэблася тут гадзіны чатыры і не абедала яшчэ сёння. І цяпер, раскладваючы сена на прычэпе, аглядваючы зробленае ёй, адчувала тупы ныючы боль ва ўсім целе. Упасці б на гэта сена і ляжаць...
…Сяргей не баяўся, што ён не знойдзе дзялку Аркадзя – памятаў з мінулага года, які ў яго трактар, ды і самога Аркадзя помніў – невялікага росту, з дзіўнымі чорнымі-чорнымі густымі валасамі і чорнымі вусамі. Ды і Галіну, жонку Аркадзя, выглядзець не складана: гэткая дзябёлая цётка, грудзі ў яе вялікія, твар шырокі і нос бульбінай. І – усмешка на твары добрая і прыемная.
Сад у Аркадзя малады, вішань многа, а клубніц – плантацыя цэлая. Але ў гэты агарод Сяргей ніколі не лазіў. Не тое, каб баяўся надта (не без гэтага), а стрымлівала больш, што ў сям’і гадавалася двое дзяцей: старэйшая за Нэлу на гады два дзяўчынка і хлапчук, мо аднагодак Нэлы. І яшчэ таму ніколі не паквапіўся Сяргей на клубніцы Калюжаў (так па-вясковаму звалі сям’ю Аркадзя і Галіны), што колькі б разоў ні праходзіў Сяргей з Нэлай у мінулым годзе міма гэтай хаты, і цётка Галя, калі была ў садзе ці на надворку, заўсёды паспявала заўважыць іх і даць хоць жменьку клубніц ці вішань.
