А няшчасная спадарыня Крэчкава была ў вар'ятні, апякаў яе доктар Цюблек — дробны мужчына ў белым халаце і з доўгаю барадой, клапаціўся ён пра яе проста ўзорна: даў ёй халат, тапачкі і нават выклікаў перакладчыка, і той перакладчык якраз казаў: «Паслухайце, спадарыня, доктар Цюблек у вас пытаецца, як вы трапілі да нас у Турцыю?» — і тады спадарыня Крэчкава пачала распавядаць пра чарадзейную слухаўку, аднак доктар Цюблек яе адразу ж перапыніў і сказаў: «Так, пачакайце, калі вы будзеце вярзці такую лухту, дык адсюль ніколі ў жыцці не выберацеся», — але ў той міг з'явіўся паліцыянт, што бег за рабаўніком, і прынёс спадарыні Кадрножкавай торбы, якія той нягоднік, уцякаючы, кінуў, золата ў іх, натуральна, ужо не было, але слухаўка ў сіняй торбе, на шчасце, засталася, а ў чырвонай сядзеў зусім малюпасенькі Джанатан, і спадарыня Крэчкава падумала: «Ну, зараз я гэтаму доктару пакажу, хто вярзе лухту», — пасля чаго сказала пару словаў у слухаўку, і ў той самы момант доктар Цюблек са спадарыняй Крэчкавай і абедзвюма торбамі апынуліся ў залатой пячоры ў Перу.
Няшчасны доктар стаяў, бы саляны слуп, столькі золата ў адным месцы ён у жыцці не бачыў; таму ён стаяў і тарашчыў вочы на тую раскошу, затое спадарыня Крэчкава дзейнічала: яна сказала ў слухаўку, што зараз жа хоча мужаў грузавік, а калі той грузавік з'явіўся ў пячоры, кінула слухаўку ў чырвоную торбу і пачала загружаць у машыну золата з усіх паліцаў: талеркі, міскі, рондалі і накрыўкі, пры гэтым яна крычала на доктара, каб ён не стаяў, як статуй, а трохі ёй дапамог, і тады яны пачалі грузіць разам, а працуючы, зусім не заўважылі, што малюсенькі Джанатан у чырвонай торбе гаўкнуў у слухаўку, пасля чаго тая торба нечакана знікла.
А Мах з Шэбеставай, якія разам купаліся ў Амазонцы, убачылі на беразе чырвоную торбу і кінуліся з вады на бераг, у сваіх ластах яны спатыкаліся і падалі, ледзь насы сабе не парасквашвалі, але ўрэшце да той торбы дабеглі і знайшлі ў ёй слухаўку і маленечкага Джанатана — таго разумненькага сабачку, які хвілю таму прагаўкаў у слухаўку, што хоча быць разам з Махам і Шэбеставай, а слухаўка Джанатанаву просьбу без праблемаў задаволіла, бо яна разумее кожную мову, нават жывёльную; пасля гэтага Мах павялічыў Джанатана да нармальных памераў, і яны ўсе трое зноў пабеглі купацца і плёскацца ў вадзе, але не надта доўга, бо Шэбестава раптам зірнула на гадзіннік і крыкнула: «Божа Ісусе, Мах, без хвіліны шэсць, трэба зараз жа дадому».
Дзякуючы слухаўцы яны паспелі ў апошні момант, вярнулі Джанатана якраз учас, спадарыня Кадрножкава якраз ішла на гаўбец па цыбулю, і, убачыўшы Джанатана, сказала: «Вось бачыш, а калі б ты сябе добра паводзіў, мог бы пасля абеду схадзіць на рэчку з Махам і Шэбеставай», — а Мах і Шэбестава сядзелі дома за вячэрай, Мах еў хлеб з маслам і каўбасой, і ў той момант, калі ён тую каўбасу адкусваў, зазваніў тэлефон, на другім канцы азвалася Шэбестава: «Паслухай, Мах, асліныя мы галовы, мы ж зусім забылі пра спадарыню Крэчкаву, нават не ведаем, дзе яна знаходзіцца; слухаўка ў цябе, таму, калі ласка, паклапаціся пра гэта», — на што Мах сказаў: «Гэй, Шэбестава, супакойся, зараз павячэраю, вазьму слухаўку і вярну яе дадому хоць з-пад зямлі».
А тым часам спадарыня Крэчкава і доктар Цюблек напоўнілі золатам грузавік спадара Крэчка аж да верху, пячора амаль апусцела, хіба што на верхняй паліцы, куды спадарыня Крэчкава не даставала, засталіся яшчэ залатыя начоўкі; спадарыня Крэчкава падумала: «Не пакідаць жа іх тут, папрашу доктара Цюблека, каб сеў мне на плечы, ён дробны, я яго спакойна падыму, і ён мне тыя ночвы паздымае», — аднак ледзь толькі доктар Цюблек уладкаваўся ў спадарыні Крэчкавай на карку, як абое раптоўна зніклі і ў наступнае імгненне з'явіліся ў кухні ў Крэчкаў; спадар Крэчак гатаваў на вячэру яечню, у яго быў надзвычай паганы дзень, пасля абеду ў яго ні села ні пала знік грузавік, потым ён марна прачакаў спадарыню Крэчкаву, калі яна прынясе што-небудзь на вячэру, і ў выніку ён цяпер мяшаў на пліце яечню і паўтараў: «Трасца, дзе гэтая баба цягаецца!» — і оп-ля — раптам яна з'явілася ў кухні — на плячах чужы халат, на нагах чужыя тапкі, а на карку чужы барадаты мужчына; спадар Крэчак спачатку не разумее, сон гэта ці ява, а затым як закрычыць немым голасам: «Бажэна, што гэта значыць, што гэта за мужык, ды я з яго катлету зраблю, і з цябе таксама», — і бяжыць да серванта, дзе ляжыць сякач на мяса; доктар Цюблек, вядома ж, расправы не чакае і што духу ўцякае прэч, спадар Крэчак гоніцца за ім з секачом у руцэ, але ж Мах з Шэбеставай пра гэта нават не здагадваюцца, яны глядзяць сабе дома калыханку і думаюць: «Добра ж мы сёння пакупаліся!»
Аднойчы ўвосень у Махаў у гасцях была цётачка Маня, і яна пачала скардзіцца на дзядзечку Карла, маўляў, ён увесь час толькі бурчыць, што яму абрыдла сядзець на пенсіі, проста слухаць яго немагчыма, і ўсё жалілася і жалілася, пакуль спадар Мах ёй не сказаў: «Эх, дзеўка, ды ты ж зразумей: Карал — былы пілот, ён дваццаць гадоў лётаў з Эўропы ў Афрыку, вядома ж, цяпер яму гэтага не стае», — а спадарыня Махава ўздыхнула: «Старасць — жахлівая рэч, яна чакае ўсіх і кожны з ёй павінен змірыцца, Карлу ўжо час забыць пра палёты», — але цётачка Маня яе перапыніла: «Ды што ты такое гаворыш, як ён можа забыць пра палёты, калі ён толькі пра гэта і думае, па начах бачыць пра гэта сны, а колькі грошай ён змарнаваў на розныя там латарэі — усё мне даводзіць, што аднойчы ён проста абавязаны выйграць, і тады ён зможа сабе купіць спартовы самалёт, зусім звар'яцеў стары».
Але калі Мах пераказваў гэта Шэбеставай па дарозе ў школу, Шэбестава сказала: «Ведаеш, Мах, я не думаю, што твой дзядзька зусім звар'яцеў, наадварот, мне вельмі сімпатычна, што яго дагэтуль цягне ў неба, дык давай яму як-небудзь дапаможам?»
Мах быў за, і яны адразу ж вырашылі зайсці да дзядзечкі Карла; той вельмі парадаваўся гасцям і распавёў Шэбеставай, як ён гуляў з малым Махам і нават навучыў яго азбуцы Морзэ, а Мах сказаў: «Дзядзечка Карал, мы з Шэбеставай падумалі, што калі табе так не стае тых палётаў, дык мы цябе можам ператварыць у стрыжа або ў бусла, і тады ты зможаш лётаць ад раніцы да ночы, што скажаш?» — і запэўніў дзядзечку, што для іхняй слухаўкі гэта не складзе праблемы, а дзядзька Карал ад такой прапановы трохі збянтэжыўся, але хутка авалодаў сабой і сказаў, што ён прапанову з радасцю прымае, якраз буслы адлятаюць у вырай, і ён разам з імі паўторыць доўгі пералёт у Афрыку; цётачка Маня не пярэчыла, яна была радая, што пару месяцаў зможа ад Карла адпачыць, сказала толькі: «Ляці», — і тады дзядзечка ёй сказаў: «Калі што якое, я буду ля возера Вікторыя, туды штогод злятаюцца буслы з усёй Эўропы», — пасля чаго Мах з Шэбеставай з дапамогай слухаўкі ператварылі яго ў прыгожага вялікага бусла з чырвонымі нагамі і доўгай дзюбай, і ён, задаволены, паляцеў.
Але тыдні праз два да Маха і Шэбеставай прыбегла цётачка Маня і паведаміла, што дзядзька Карал выйграў у латарэю вялікія грошы, а яна доўга вагалася, але ўрэшце купіла яму спартовы самалёт, і добра зрабіла, бо ён быў апошні, а цяпер той самалёт будзе стаяць у дрывотні і чакаць, пакуль Карал вернецца, што будзе яшчэ немаведама калі, і Мах з Шэбеставай пагадзіліся, што, безумоўна, недарэчна, калі прыгожы новы самалёт будзе дарма прастойваць, і паабяцалі цётачцы Мані, што заўтра ж выправяцца па дзядзьку, і як сказалі, так і зрабілі.
