У душы жыла ты.
Хатняй быць даволі!
Дык выходзь жа з хаты,
Прывыкай да волі.
Нашых злыдняў мошчы
Вытлеюць у хлудзе.
Дык выходзь на плошчы,
Дык выходзь на людзі!
На плячах світае
Хустка-ахінанка.
Ты ў вякоў святая,
Мова-крывічанка.
Без цябе нямыя
Дачакаем скону.
І цябе абмые
Смутак,
Як ікону.
Не толькі думаць,
Дыхаць трэба
На мове роднай, і тады
Табой не будзе неба грэбаваць,
Да той далучыць чарады,
Што просіць сонца ў край айчынны
Прыйсці па смелай ярыне,
Што белы цень ад аблачыны
Крылом ніводным не кране.
З той чарадой
Памкнешся з верай
У вырай лёсу,
Каб пасля
Сніць раніцу ў хусцінцы шэрай,
А як зязюлька,
Як ралля…
Ля помніка, што ў стольным Менску,
Чытае Вера Рыч «Пагоню»,
Ад асалоды па-блазенску
Лацвей зажмурыцца сутонню.
Нібыта за спіной папаску
Трымае ў кайстры маладзіца,
І развінаецца па-наску
На Тэмзе шытая спадніца.
З чарнобыльскага чаду цвёрда
Насустрач маладому лету
На ветразевай мове лорда
Гаворыць Багдановіч свету,
Што быць сьляпымі немагчыма,
Цямрэчы трэба нішчыць ловы.
Рыч,
Ракуцёўшчына,
Радзіма —
Пярун качае ў горле словы.
«Кінь вечны плач свой аб старонцы!
Няўжо жа цёмнай ноччу ты
Не бачыш…»
Як вясёлы стронцый
Дабавіць хоча віднаты.
І слаўгарадцы, і расонцы —
Зямлі ўчарнобленай браты
Жывыя свецяцца,
Як здані —
Аж бачаць іншапланецяне,
Што вышчарбленае святло
Чало старонцы абвіло
Вянком пакуты.
Ён не вяне.
Беларусь, як далягляд,
Далёкая,
А хвароба блізкая такая.
Радасць асцярожлівай палёўкаю
У нару панурасці ўцякае.
Ён няродны,
Ён халодны спёкаю
Бераг урасоленага Крыма.
Дзе ты, слова крывічоў
Высокае?
Чым далей, яна мілей,
Радзіма.
І спяшаецца здалёк,
Як сцежка вольная,
Да паэта
Гамана застольная:
— А як пані ды ўдава
Паехала па драва,
Зачапілася за пень,
Прастаяла цэлы дзень.
Каб ня тыя панічы,
Прастаяла б да начы,
Каб ня тыя кавалеры,
Прастаяла б да вячэры…
З гаманы
Пускаецца ў галоп паніч,
А прыгожы, — як Юры святы.
Аб карчы скакун збівае капыты,
Да паэта
Галяпуе з-пад Халопеніч.
Маладзік узыдзе,
Неба багну новячы,
Матылёк,
Як марная парада, ўецца.
Сум-туга Максіма Багдановіча
Лесуну ў сырым бары
Перадаецца.
Праз вякі будзе заўтрам
Чорнае ўчора.
Жыццё скранулася ў красавіку.
Не знікнуць нікуды ад гора
Ні няўклюдствам, ні спрытам.
Нікому не быць ад бяды
Ні ўбаку,
Ні збоку.
Бо жаху —
Бацьку жуды
Няма ні ўседу, ні ўлогу.
Гарачым графітам
З чацвёртага блока
Што напісаць
І куды?
Толькі на неба.
Богу.
Алесю Марачкіну
Грунвальд — курган і груган,
Грунвальд — дзядоўнік і дзіда,
Губы паганскім багам
Крывіць ад здрады агіда.
Грунвальд — след страху крывы,
Грунвальд — адвага нямая,
Грунвальд — крывіцкай крыві
Голас, што змогі не мае.
Бітвы трываляць народ —
Прэсам, глухім да спагады,
Трушчаць плямёнаў чарот,
Смерцю карчуючы ляды,
Каб узышла на раллі
Вечнасці
З ласкі Гасподняй
Мова жаданай зямлі
Зорнаю зводняй —
Паходняй.
Слава,
Харугвы злічы —
Пушчамі гневу пасталі!
Мечы б’ючы,
Крывічы
Рэхам праверылі далі.
Зрэшты, ляжаць чужакам
Доле —
Ваяцкая доля,
Згадвае ўсім крыжакам
Грунвальд —
Зялёная воля.
Запамінае восень слова
Kalt
Далёка йшчэ да белых падзяжоў.
Надледзянелы з раніцы асфальт
Прабіты пасашкамі капяжоў.
Абцас дакладны
Тут ступаў няраз,
Брук, як свайго, дапытваў:
— Was ist das?
Калі са шпорай бот
Ляцеў на фэст,
Пыталіся прысады:
— Co to jest?
І каблучок,
Пацокваючы смела,
Вяз у асфальце спёкаю:
— В чём дело?
Гамаш з падэшваю
Працёрта-мяккаю
Ашчэраны
Адно спрагае:
— Дзякую!
Горад — той жа гарод,
Толькі лехі каменныя,
І каменны пасеў,
І каменны ўмалот.
І адною каметаю
Бласлаўляецца год.
Вырай смуткам густым
На зіму спасылаецца.
Лебяда есць гарод.
Горад чэзне, што дым,
Бур’яном засяляецца.
Як і некалі
Рым.
