Реклама полностью отключится, после прочтения нескольких страниц!
Мы ёсць таму,
Што слова Бога
Назвала літасціва нас
І рупіцца на пэўны час
Асцерагаць ад вока злога.
Так і не ўцяміўшы нічога,
У цемру йдзём,
Адкуль прыйшлі.
Дасць іншым памяць на зямлі,
А нас забудзе
Слова Бога…
Скінь кляймо варожых трантаў.
Хай твой стан не абражае.
Мова ўсьлед ідзе чужая,
Як дзіця ад акупантаў, —
Хоць твае смактала грудзі,
Вырасла з душой сытою.
Аднакрэўцы сіратою
Выбіцца нялёгка ў людзі.
Ты вякуеш удавою,
Па чужых блукаеш хатах,
Пакаёўкаю ў багатых —
Ні пакоя, ні спакою.
А сыны?
Яны зацята
Чубяцца паміж сабою.
Сэрца не шчыміць журбою,
Што гніе ў матулі хата.
Як сваю патраціш сілу,
Свет твайго не ўчуе кроку,
Шашаль помслівы папроку
Сточыць сцены небасхілу.
Што валун?
Толькі бокі вылежвае
У злінялым сваім каптане.
А зямля з-пад рыдлёўкі
Вясною
І абветранай баразною,
І магілай свежаю
Тхне.
І пасланніцай Усявышняга
На грахоўнай зямлі сьвятая
Маладзенькая вішня
Першы раз зацвітае.
…Што магіла,
Што градка —
Адна ў іх апратка…
Юр згадаўшы, расплыўся ва ўсмешцы Ярыла,
І зляцела іскрынка з усмешкі ягонае —
І прачнуўся агонь,
Полымя завірыла,
І пажар пакаціўся ярамі, адхонамі.
І курылася купа, стагналі аблогі,
Вывіваўся ўшалела агонь у агоніі.
Хмара чухала бок чарналессю аб рогі,
Туманом слаўся дым над загнанымі гонямі.
Навальніца-нявольніца шал затушыла,
Задушыла рахрыстанага залеваю.
Па сваім нарачонку цямней затужыла
Беспрасветная цемра ўдавою ззалелаю.
Цемра думае суха ў зацятай жалобе,
Як бы выкрасці ёй бліскавічнае крэсіва.
Да пары спіць у дрэве, ў заломе, ў сломе
Нецярпліўца агню гаманкая экспрэсія.
Пакутнікаў хапала нацыі,
Змаганцаў не было каб густа.
Паўстанцы слуцкія!
Выгнанацамі
Акрыла вас жалобы хуста.
Як і ў часіны Каліноўскага,
Паўстала шляхта й аратаі.
Анёлы —
Воі войска боскага
Хацелі быць у вас братамі.
Вы не чакалі раю скорага,
Да чужакоў не мелі веры.
Вам з двух бакоў хапала ворага.
Вам адчынялі ў пекла дзверы.
Паўстанцы!
Ва ўвайшлі ў гісторыю,
Трывацьме у ёй ныне й прысна.
Свая зямля была апораю.
У сведках Семежава й Вызна.
Палеглі вы,
Ды жыць працягвае
Гнеў, незатушаны гадамі.
Дасюль ваш спеў гучыць прысягаю:
— Мы выйдзем шчыльнымі радамі…
Язэп Драздовіч —
Павятовы Мікеланджэла
Знаёмы быў з Сатурнам і з Ярылам.
А доле
Па-скупечы доля ўсмешку важыла,
Не дазваляла развінуцца крылам.
І ён, адкопваючы замчышчы й паганішчы,
Вяртаў дамоў крывіцкі дух забраны.
Пусты булён
На посным вогнішчы таганячы,
Стаяў каля апостальскае брамы.
Ніжэліся пад мастаковымі паглядамі
У церамы Ўсяслававы парогі.
Драздовічавымі кілімамі пулятымі
Ўсланы ў беларускі дзень дарогі.
Рупліўка ластаўка вяшчуе дзень,
Гняздо ўючы,
І праллі лёсу натамляюць верацёны.
Язэп і хлеб
Перагукаліся Драздовічу.
Духоўны стаў
Ягоны хлеб надзённы.
Ну, вядома, што не забывалася,
Не заелася хітрымі стравамі.
Зноў крывіцкае сэрца забілася
Ці ў Амерыцы, ці ў Аўстраліі.
Прыгадала снягі сыпучыя
І самое сябе засмучвае.
…Там на хрэсьбінах,
На запоінах
Ці завеі, ці йскрыпкі пілікаюць.
І ў лясах успамінаў замроеных
Цёпла выюць ваўкі ў Піліпаўку.
Ах, Калядачкі,
Бліны-ладачкі!..
Ды няма
Цераз мора кладачкі…
…Хітравокая рэчка.
Спрэчка
Плыні з цёмнымі берагамі.
Ные промнева свечка.
Вечка
З куфра смагі смуга зберагае.
…Шчэбет. Свіст. Патуранне.
Ранне
Пацягнулася з перасыпу.
Жаўранкі-хутаране
Гранне
Смутных гукаў даводзяць да ўсхліпу.
…Ходзіць ляска, Падласка,
Казка?
Пысай статак туманіць выпас.
Лепш за пугу ў падпаска
Ласка.
З жыватом пастуховым на вы пас.
…Мне мамін голас плыве здалёку
Хмурынай сэрцу, слязінай воку:
А ўжо кароўкі ля дуброўкі,
Дробныя статкі ў даліне,
Ты маладая яшчэ ў
Пярыне…
Ярыне цёпла ў сьне.
Рыне
Не ўсё душа ва ўспаміне.
І ў глухім палыне сніцца крыло
Перынé…
Адзінакроўныя браты,
Адзінамоўныя паэты,
Вяртаецеся з небыцця,
Вяртаецеся з нематы,
Як злом замглёныя планеты,
Што дажылі да адкрыцця.
Тугой душэўныя браты,
Пяшчотай гнеўныя паэты.
Люляюць рэкі сон зліцця.
Не раздзялілі нас драты
І цёмны шлях да светлай мэты.
Астыла посная куцця.
Дух прашчураў трымае выш,
Каб думцы вырасту хапала.
І, абапёршыся на крыж,
Вас хоча распазнаць Купала.