* * *
Гэта — горад карынфскіх калон,
ордэн рыцараў змененай веры.
Збудаваны з пяску Вавілон,
Быццам неба асенняе, шэры.
Тут, за сценамі цёмных дамоў,
За кулісамі вечных трагедый
Адлятаюць самотныя зноў,
I нічога не чуюць суседзі.
Бедны храм мой ля ціхай вады.
Толькі ты ў гэтай сварцы — лагода.
I ўзлятае твой крыж залаты,
Быццам хоча зляцець назаўсёды.
I вядзе мяне твой херувім —
Дождж змывае з яго залачэнне —
Пад узвышаным ценем тваім
Я прымаю другое хрышчэнне.
I нічога мне тут не шкада,
I нікога я тут не баюся.
I сцякае па твары вада,
Быццам дотык самога Ісуса.
* * *
Гэта восень. Яшчэ незаўважная.
Што ж спадзявацца
На яшчэ адзін шанс,
на яшчэ адну спробу здзяйснення.
Пахне верасам.
I што карысці гаворкі дарадцаў,
Што яшчэ маладая
і вартая слёзаў натхнення.
Я — падсудная ў гэтым забруджаным,
стомленым свеце.
Я свой крыж не ўсцягнула
і да палавіны дарогі.
Я лічыла аблокі,
лавіла абдоймамі вецер
I ні разу ў зямной баразне не запэцкала ногі.
Непатрэбная самая
ў свеце патрэбных і важкіх,
Нават восень сваю
самавіта сустрэць не ўгадаю.
Аблятае лістота.
Мой крыж анічога не важыць.
I лічу я аблокі.
I новую песню складаю.
СТАРЫ ЗАПАВЕТ
1
Цудоўны Іосіф
«Калі Іосіф прыйшоў
да братоў сваіх, яны знялі
з Іосіфа адзежу яго, адзежу
рознакаляровую, якая была на ім;
і ўзялі яго, і кінулі яго ў роў...»
I прадалі цябе твае браты,
Каб каляровай не насіў адзежы,
Абрыдзеў — бо інакшы... Зараз ты
Няпэўнай хвілі і купцам належыш.
Над хвалямі бясконцымі пяскоў
Цыклопам вісне сонца Палесціны.
Браты нясуць у клунку да бацькоў
Тваю адзежу і кіпцюр ільвіны.
Ну хоць цяпер навучышся ілгаць,
Анёльскі хлопчык?
У людзях — прыдасца,
Там, дзе стаць егіпецкі палац
I пальмы ў Ніл замутнены глядзяцца.
Маленькі дабрадзей чужой зямлі,
Снабачаннік, аматар лашчыць словы...
Цябе браты ўсё роўна прадалі б.
А не насі адзежы каляровай.
2
Нараджэнне Майсея
« ...і вось, дзіця плачаў кошыку;
і злітавалася над ім дачка фараонаеа...»
Нібыта папірусны звітак, разгорнуты дзень.
Дачка фараона
сядзіць перад бронзавым люстрам.
А кошык з маленькім Майсеем плыве па вадзе,
Нікім не заўважаны.
Сення на беразе пуста.
Ніхто не абудзіць скароны, згалелы народ.
Калыска лазовая зробіцца ў хвалях труною.
Прынцэса глядзіцца ў люстэрка,
прыкладвае лёд
Да шчокаў смуглявых,
каб ззяць прыгажосцю зямною.
А маці на крык немаўляці не смее ісці.
I кошык сплывае туды,
дзе мядовыя рэкі.
I што нам чакаць
у егіпецкім нашым жыцці,
Калі нараджаюцца нашы прарокі так рэдка.
I мы не ўратуем нікога з прарокаў сваіх.
Пад нашымі стрэхамі
ім не знаходзіць прытулку.
I крык немаўляці
ў вільготным тумане заціх,
I маці трымае
ля вуснаў скрываўленых рукі.
3
Сыход з Егіпту
«Калі народ пабачыў што Майсей доўга не сыходзіць з гары, то звярнуўся да Аарона і сказаў яму: устань, і зрабі нам бога...»
То манна нябесная, то перапёлкі,
То льецца вада са звычайнай скалы...
Ды толькі былыя рабы — не анёлкі.
Абрыдлі ім скалы, пясок ды арлы.
А ну паспрабуй адысціся на хвілю,
Прыўзняцца да неба, да Бога-айца...
Унізе з металу каштоўнага вылье
Твой брат улюбёны куміра-цяльца.
Куды ты вядзеш іх, звяглівых, дрыготкіх,
Няўжо спадзяешся, што ў новай зямлі
Забудуць на зайздрасць, нянавісць і плёткі,
I ўспомняць прарока, якога клялі.
I мала ім цудаў, іх вера не ўздыме,
I хочацца зноў пад чужую руку.
I Бог паміж іх — не заўважаны імі.
Скрыжалі разбітыя
ў хвалях пяску.
ІМПРЭСІЯ
...Патрапіць у парыжскую газету,
пад вустрыцу з лімонам прачытаць...
I просіцца да рыфмы цыгарэта,
вядома, з залачаным абадком
і прысмакам ментолу...
Цьфу... Ніколі
Тытунь і мяту ў водар не з'яднаць.
Тым болыл, без рыфмы прамаўляць жадаю.
I не куру.
Парыжская газета,
абавязкова белы капялюш,
кавярні крэсла белае таксама,
і сіні-сіні на стале абрус
падкрэслівае тонкасць філіжанкі.
А як жа кава? Кавы я не п'ю,
але карціна вымагае кавы.
Хай гэта будзе вадкі шакалад,
гарачы і густы... Але самота —
самота — у Парыжы? Божа мой,
ці варта турбаваць тады ўяўленне?
Насупраць — за сталом — вядома, Ён.
Чытае моўчкі... Курчыцца газета
ў руках, што звыклі шанец свой лавіць
за дужае крыло ці за капыт —
якое ўжо аблічча прыме ён.
Дыміцца кава. Шаргаціць газета.
«Віншую. Ты ў зеніце».
I пайшоў,
як вустрыца, халодны і закрыты.
I плашч ягоны колеру пяску
мне нагадаў бязлітасную пустку.
Ну што, дамроілася? На стале
мігціць у крышталёвым кубку свечка,
нібы на беларускія дзяды.
Нябожчык ёсць — гармонія памерла.
Скамечаны газетны шар ляжыць
у сумачцы са скуры ведзьмака,
які мне нагадаў маю дарогу.
Нікому анічога не кажы,
я не вярнулася з парыжскае кавярні.
Калі не верыш — пачытай газеты.
АНТРАКТ
Працягу не будзе.
Вяртайце білеты, панове.
Джульета памерла
яшчэ да з'яўлення на сцэне.
Стары драматург
скарыстаў свой аловак да кропкі,
Якім сто партрэтаў стварыў
маладой Мельпамене.
I ролі няма мне на сцэне,
стаптанай да бляску
Абцасамі ўсіх,
што шукалі высокае долі.
Будзённае Сёння здымае катурны і маскі,
I ўсіх абдымае
крыжамі парослае поле.
Прынцэсы занятыя
варкай гарохавай кашы.
Куды мне падзецца
з маёй папяровай каронай?
Кардонная поўня ляжыць у маім сакваяжы,
А з ёй — арсенал дасканалых усмешак і стогнаў.
Але — у тэатры пакуль што адкрыецца рынак,
Маленькія эльфы з грымёрных выносяць люстэркі.
Тэатр не закрыты, панове.
Але перапынак
Надоўга зацягнецца,
мусіць, да лепшага веку.
2000
На верхняй прыступцы стагоддзя,
якая вядзе
Зусім не да неба —
а значна ніжэй і бяздонней,
Знікаю ў халоднай самоце, нібыта ў вадзе,
I падае цень ад крыжа на мае падваконне.
На верхняй прыступцы стагоддзя
прытулку няма.
Таму што адбыўся падзел
на крылатых і слізкіх.
А я — на мяжы,
я не здольная выбраць сама
Куды падавацца
ад гэтай мяжчасавай рысы.
Мне добра і тут.
Праплываюць сузор'і і дні,
а дні — як эоны,
а я — перачытваю казкі
На верхняй прыступцы стагоддзя,
пры зорным агні,
З наіўнаю верай
у сілу спагады нянаскай.
