Гатуючы сняданкі і абеды,
Перабірае ў памяці гады,
I кожны раз жахаецца кабета:
«А што, калі б?» — і млее ад жуды.
Зноў-такі будзённыя дэталі побыту маці, якую сын узяў у горад і даручыў ёй спрадвечны клопат гаспадыні кухарыць, гадаваць унукаў. Толькі страшэннага болю нельга заглушыць ніякімі турботамі па хаце, па сынавай сям'і. Вайна ўрываецца ў сны, у кожнадзённасць, вайна не дае сябе забыць паэту, бо яе ведае ён не па артыкулах з пажоўклых падшывак, вайна працяла нервы ягоныя, вайна яшчэ для яго ідзе. Вайна за чалавека, вайна супроць абывацеляў, супроць хапуг, прайдзісветаў. Не можа спакойна праходзіць паэт каля ўсяго гэтага жывучага, учэпістага выроддзя.
Усяму адмоўнаму, агіднаму ў жыцці паэт супрацьпастаўляе жанчыну-маці, жанчыну-працаўніцу.
I ў новай кнізе чытаем, дакладней, баімся абразіць паспешлівасцю прачытання чысціню радкоў:
Першыя раны жанчына лячыла,
Травы збірала з відна да цямна,
Першых звяроў прыручыла жанчына,
Першай пасеяла зерне яна...
Прыглушаны асананс «жанчына — лячыла» нясе і ласкава-эмацыянальную нагрузку і сэнсавую. I зусім апраўданы ў канцы зварот да мужчын, якія сваю няўважлівасць і чэрствасць хочуць спіхнуць на занятасць: «Можа як-небудзь прыручыць і вас».
Можна спрабаваць ашукаць сябе, можна імітаваць і непасрэднасць і нібыта шчырасць, але нельга ашукаць паэзію, чытача: у вершах паэт увесь як на духу. Любая фальшывая нотка, любы фальшывы жэст не замаскіруеш ніякай тэхнікай, ніякім умельствам, ніякай віртуознай гульнёй са словам. Трэба ведаць крыху бліжэй Пімена Панчанку, трэба дазволіць сабе паназіраць за ім збоку, каб пераканацца, наколькі шчыра, без усялякай падробкі гучаць ягоныя інтанацыі ў радках, наколькі чуецца ў іх голас ягоны, крыху прыглушаны, з дабрадушнай (не дабрацкай, усёдаравальнай!) усмешкай; каб бачыць мудры прыжмур вачэй, якія пільна глядзяць на свет, якія пільнуюць людзей ад зла. (Не выпадкова Піменам Панчанкам напісаны выдатны верш пра вока снайпера ў гады вайны.) Асабіста мне натуральнасць паэта, ягонай паэзіі бачыцца ў тым, наколькі адпавядае інтанацыя, эмацыянальны зарад твора інтанацыі голасу самога паэта, актыўнаму запалу ягонай натуры, ягонай асобы. Мерка гэтая, патрабаванні гэтыя, лічу, павінны стасавацца як да сталага майстра, так і да пачаткоўца. З уяўных інтанацый, з імітацыі душэўнага неспакою пачынаецца і ўяўная паэзія, штучнае напампоўванне сябе гневам, якога не было і няма на самой справе. А гэта ў сваю чаргу выклікае ў чытача толькі ўсмешку ці, у лепшым выпадку, спачуванне паэту за дарэмную трату энергіі. Стала ледзь не традыцыяй з нейкай іроніяй, з паказным зухаўством пісаць пра жонак, падрабляючыся пад гэткіх маладзёнаў.
I колькі ж сапраўднага замілавання, душэўнай радасці да абранніцы гучыць у радках:
А сонца цябе прасмаліла,
Ты пахнеш чаборам, сасной.
А тут яшчэ спее маліна
На ціхай палянцы лясной.
«Прасмаліла — маліна». У самім гукапісе спёка і спеласць, спагада і смага, змаўканне і замілаванасць!
А ў заключэнне, як бы жадаючы скрасіць паўсядзённасць, хатнія справы абранніцы, паэт просіць яе звярнуцца да ўспаміну светлага дня ў лесе:
Асеннія будні нахлынуць,
Ты ў кухні цішком запяеш:
Успомняць чабор і маліну
Пабляклыя вусны твае.
Пачуццё, якое перапаўняе сэрца паэта, заўсёды дыктуе яму і памер, і строфіку, і інтанацыю.
Яны, здаецца, самі напісаліся, леглі на паперу радкі, прачулыя, пякучыя сваім болем былога шчасця, былых незваротных ужо гадоў:
А радасць — не шумлівая,
А шчасце — сарамлівае,
Бяда — зусім маўклівая.
А далей апошні радок крыху спразаізаваны, як перадых, як перапыненне нахлыну пачуцця, якое нібы баіцца, што яго няправільна могуць зразумець, раптам засаромелася:
I так, я пра цябе...
Наўмысна не зарыфмаваны радок дае магчымасць на хвілю задумацца, засяродзіцца, каб зноў казаць пра свой сардэчны клопат, пра страту, якую нельга страціць з памяці юнацкага свету. Гэта яны не даюць сябе забыць:
Называў бяздоннымі,
Не было ярчэй,
А цяпер бяздомны я
Без тваіх вачэй.
У вобразным мысленні, у абыходжанні са словам Пімен Панчанка ходзіць, што называецца, па вайстраку брытвы, па крохкім лядку асацыятыўнага раду слова. У гэтым ягонае непаўторнае ўмельства, уменне, ягоная няўлоўная вабнасць, у гэтым і цяжкасць перадачы вершаў ягоных эквівалентамі другой мовы. У прыватнасці, рускай. З эпітэтам «бяздоннымі» лёгка сарвацца ў прорву банальнасці, у апраметную дзяжурных вобразаў. Але тут жа на выручку, нібы само, прыходзіць — «бяздомны я». I стары, здавалася б, эпітэт зайграў па-новаму, атрымаў новае дыханне. Падкрэсліў боль і сум, ажывіў успамін.
Заключныя радкі арганічна выцякаюць з усяго пружыністага верша, яны падрыхтаваны думкай і пачуццём непадробным, шчырым:
Як няўтульна сёння,
Хоць бы грымнуў гром...
Пашлі, божа, сон мне
Пра твой сіні дом.
Сіні дом, сіні туман успаміну, сінеча бясхмарнага неба маладосці, смуга часу, адлегласці. Яны застаюцца чыстымі, прывабнымі, незабытнымі!
У новым зборніку вока паэта па-ранейшаму вострае, запамінальнае, вакаём ягонага радка неабдымна-ёмісты і разам з тым надзвычай дакладны, прагны да свежых дэталяў. Бачыць паэт, як «прыйшла ў наш горад восень на лапках залатых», памяць паэта не забывае «галоднага тылу падмецены ток», кожны куток, дзе салдатам прайшоў паэт, сёння ён пазнае «па незабыўных старых магілах». Зноў ёмістасць слова! Тут Пімен Панчанка не мае сабе роўных. Менавіта «незабыўных», у слове — і пашана, і боль, і веліч подзвігу. Пастаў «незабытых», і стане ўсё казённа-правільна, стандартна-халодна.
А калі Пімен Панчанка іграе рыфмай, то іграе без пераймання, вопытна-ўмела. Вышэйшая віртуознасць падпарадкавана задуме, апраўдана настроем і зместам верша. («Штрых — майстрых», «чараўнікі — чарнавікі», «Докшыцаў — дошчачцы»).
Інтанацыйна кожны верш амаль непадобны ў новай кнізе. Рытм слухаецца паэта надзвычайна, таму так раскута гучаць вершы. На першы погляд верш «У Польшчы» — падкрэслена сухаваты, стрыманы, нават крыху падзееапісальны.
Не знаю, каму
Прашаптаў я:
Хвала вам і слава!
I болей ні слова,
Пра гора, пра раны старыя...
Бо я закахаўся
У цябе, маладая Варшава,
I ў песні пра Віслу.
I нібы гарэзліва-гжэчным рэверансам, па-маладому смела, пералікова абавязковую патэтыку паэт зводзіць на зямлю, прымушае чытача паверыць у шчырасць сваіх слоў, да сэрца туліць усё сказанае апошнім радком:
I ў пані Радовіч Марылю.
Адразу ўсплывае ўспамінна Марыля Верашчака, зайздросна ўражвае закаханы парыў парыванняў.
Па-ранейшаму, па-панчанкаўску востра выпісаны ягоныя даўнія «ўлюбёнцы», ягоныя «хрэснікі» — бюракраты, хапугі, прайдзісветы. («За дэфіцытныя запчасткі гатоў ён жонку залажыць», «Цёмны ідал, кнырысты і дужы, што яму да ісціны жывой!») Бо пакутліва-нялёгка ідзе
Да працы добрай прылучэнне,
Ачалавечванне людзей.
Кампазіцыйна зборнік разбіты на тры раздзелы. Ненавязліва, як бы самі па сабе сталі вершы ў гэтых раздзелах. Заключнымі радкамі зборніка паэт дэкларуе сваю пазіцыю непрымірымасці да ўсяго чорнага і агіднага, да пустой балбатні, да марнатраўства,
Каб ажыла ізноў спрадвечнасць
Вады і хлеба, дрэў і траў.
Крык сойкі — пачуццё трывогі, неспакою праходзіць праз увесь зборнік, працінае ранішнюю чуйнасць і вечаровую задуменнасць спелага бору паэта.
Можна ў паасобных выпадках выказаць заўвагі па некаторых радках, падчас залішне запразаізаваных, часам паэтычная барацьба з рознай набрыддзю і атрэп'ем нагадвае фельетонны стыль, расцягнута гучыць верш «Паэзія», тым больш што ў пачатку кнігі на гэтую ж тэму ёсць проста выдатна напісаная «Творчасць». I разам з тым ва ўсёй непрычасанасці, непрыгладжанасці, у адсутнасці акадэмічнага глянцу — і сама прывабнасць паэзіі Пімена Панчанкі, паэзіі рашучай, маладой, неўтаймаванай.
Выдатны літоўскі паэт Эдуардас Межэлайціс, па духу сваім, па праметэеўскім гарэнні ў паэзіі блізкі Пімену Панчанку, пісаў у «Лірычных эцюдах»: «Азам паэзіі ўсе мы без асаблівых высілак навучаемся ў іншых паэтаў і па кананічных падручніках. Куды цяжэй загаварыць уласным голасам, у рытме ўласнага сэрца».
